19 VVGZ-KRANT “Fluiten bij VVGZ is leuk, ik krijg er respect voor’’, aldus Ray van Dongen. Ray is zelf al heel wat jaren als jeugdscheidsrechter actief bij onze club. Inmiddels is hij ook de vaste grensrechter van het eerste elftal en waar het kan fluit hij in de ochtenden zijn wedstrijden. Hij spoort iedereen aan om hetzelfde te doen. EEN HEUSE OPMARS IN JEUGDSCHEIDSRECHTERS BIJ VVGZ Voor wie gelooft in dat je iets eerst zelf moet hebben gedaan voordat je een oordeel kan vellen, zal jeugdscheidsrechter worden goed uitkomen. “Ik heb erg veel geleerd als scheidsrechter, ik heb meer begrip voor beslissingen van een scheidsrechter en deze ervaringen neem ik mee tijdens het vlaggen bij het eerste elftal”, zegt Ray. Hij voegt daaraan toe: “Bovendien als je start, word je goed begeleid en ontvangen door Mieke in de blokhut. De eerste paar wedstrijden helpen ze je dan met het fluiten en begeleiden ze je’’. De coördinatoren van de scheidsrechters, Ferry enMieke, zijn daarnaast druk bezig met het promoten en rondvragen voor extra scheidsrechters. Helaas zijn er soms nog wedstrijden waarbij een scheidsrechter ontbreekt. “Gelukkig krijg je als je vaker fluit een tenue en trainingspak van VVGZ. Als je het fluiten zelfs zó leuk vind dat je er verder in wilt ontwikkelen, dan kan de club je een scheidsrechter cursus aanbieden. Kom gerust eens langs in de blokhut om een praatje te maken en al je vragen te stellen!”, sluit Ray af. Dat we onze scheidsrechters hard nodig hebben, mag geen geheim meer zijn. Gelukkig zijn er steeds meer vrijwilligers die deze taken op zich willen nemen. Zo zijn er wekelijks jongens vanuit de JO17 en JO19-takken die klaar staan om onze jeugd te fluiten. Nick Schildkamp Winsser Visuals Claus Willemstein is al ruim 20 jaar (!) verbonden aan VVGZ als vaste buschauffeur van het 1e elftal. Sindsdien is hij een zeer gewaardeerde kracht wiens relatie met de club inmiddels verder gaat dan alleen de busritten. Zo draagt hij onder andere ook zijn steentje bij als sponsor, organisator van het trainingskamp en draait hij nog wel eens een bardienst. En dat voor iemand die zijn wortels niet in Zwijndrecht, maar in Ridderkerk heeft liggen. Wij vragen Claus naar zijn VVGZ-gevoel. CLAUS WILLEMSTEIN HOE IS JOUW BAND MET VVGZ ONTSTAAN? “Rond de eeuwwisseling kwam ik voor het eerst met VVGZ in contact. De club was toen op zoek naar een buschauffeur voor het trainingskamp omdat een andere busmaatschappij verstek liet gaan. Zodoende werd ik gebeld door Marco Plomp (toentertijd MM Travel) met de vraag of ik het wilde doen. Ik heb toen ja gezegd en vervolgens ben ik samen met een collega 6 dagen naar Benidorm gegaan waar de selectie op trainingskamp ging. VVGZ had beperkte financiële middelen dus dat ging toen tegen kostprijs. Sinds die tijd ben ik eigenlijk niet meer weggeweest.” WAAROM BEN JE BLIJVEN HANGEN BIJ VVGZ? “Ik vind het een hele warme club. Al snel leerde ik er verschillende mensen kennen met wie ik het goed kon vinden. Zo heb ik bijvoorbeeld met Hans Schaap een hele goede band opgebouwd, die was er vanaf de begintijd al bij. Maar ik kan met heel veel mensen goed overweg, ook met de meeste trainers. Met Johan van der Werff, die hier 4 jaar trainer was, heb ik nog altijd regelmatig contact. En natuurlijk de spelers zelf. Een van de eerste die bij me opkomt is Pieter Hartman, die was zo gek als een deur. Ik kan me een trainingskamp met toenmalig trainer JanKees den Otter herinneren waarbij Pieter weer eens een streek uitgehaald had. De straftraining die daarop volgde onderging hij altijd met een brede glimlach. Dat was schitterend om te zien. Meer recent kon ik goed opschieten met spelers als Erik Zwaan, Gerard van der Borst en vooral Jeroen Bezemer. Jeroen was ook de speler van wie ik in het veld het meest kon genieten, misschien ook wel omdat hij ook linksbuiten was net zoals ik.” WAAR HEB JE ZELF GEVOETBALD? “Ik heb in de jeugd bij Rijsoord gespeeld. Ik was linksbenig en speelde dus als linksbuiten en deed dat niet onaardig. Zo heb ik onder andere in de Dordtse Selectie gezeten, dat was een heel behoorlijk niveau. Helaas kreeg ik toen de ziekte van Osgood-Schlatter waardoor ik veel en lang pijn had aan mijn knieën bij het voetballen. Uiteindelijk heb ik daardoor al vroeg met voetbal moeten stoppen, ik zat toen nog maar in de B1. Vanaf die tijd ben ik niet meer actief geweest als voetballer, wel maakte ik al vroeg veel kilometers in de auto en bus. Op mijn 19e had ik al mijn rijbewijzen al, en hoewel je toen officieel nog 21 jaar moest zijn om als chauffeur aan de slag te gaan mocht ik toch al als buschauffeur starten. Sindsdien is de bus een deel van mijn leven, al rijd ik steeds minder zelf. Ik vind het nu ook belangrijker om meer tijd te steken in dingen buiten het werk om, zoals mijn gezin en vrienden. Het rijden voor VVGZ is ook niet meer werkgerelateerd, ik doe het puur als hobby omdat ik het zo leuk vindt.” HOELANG DENK JE NOG DOOR TE GAAN? “Zolang als ik het kan blijven doen, ik vind het nog altijd even leuk. Voor mij is het een soort vriendenclub geworden, zo heb ik een aantal jaar geleden ook een aantal vrienden van mij meegenomen, Henk ‘Camping’ Markesteijn en mijn zwager Mark Ulrich. We gingen altijd al samen naar voetbalwedstrijden en dronken een biertje in de kroeg, nu zijn we ook vaak met zijn drieën bij VVGZ. En hoewel we dus oorspronkelijk Kraaien waren zijn we nu echte Vogels geworden. Dat komt ook omdat we veel waardering vanuit de club krijgen en zeker ook vanuit de spelersgroep. Als we met de bus aankomen zijn er altijd jongens die ons komen begroeten en praten we even bij, dat tekent het groepsgevoel. We voelen ons betrokken en leven ook met de groep mee, wij zijn ook gewoon supporters. Ik kan er enorm van balen als we verliezen en anderzijds vieren we het feestje mee bij winst. Dat geeft veel voldoening, daar wil ik nog lang niet mee stoppen.” Tycho Los Winsser Visuals
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=